Mezmurlar 88
Derinliklerden Gelen Çaresiz Bir Çığlık
Mezmurlar'ın 88. bölümü, çaresizliğin derinliklerinden gelen yürek sızlatan bir yakarıştır; Tanrı'nın merhameti ve kurtuluşu için yalvarır. Mezmur yazarı büyük acılar ve yalnızlık yaşar, hatta en yakın dostları tarafından dahi terkedilmiş hisseder. Ancak, Tanrı'ya yalvarışında sadık kalır, acısının ortasında bile O'nun egemenliğini tanır.
1Ya RAB, beni kurtaran Tanrı,Gece gündüz sana yakarıyorum.
2Duam sana erişsin,Kulak ver yakarışıma.
3Çünkü sıkıntıya doydum,Canım ölüler diyarına yaklaştı.
4Ölüm çukuruna inenler arasında sayılıyorum,Tükenmiş gibiyim;
5Ölüler arasına atılmış,Artık anımsamadığın,İlginden yoksun,Mezarda yatan cesetler gibiyim.
6Beni çukurun dibine,Karanlıklara, derinliklere attın.
7Öfken üzerime çöktü,Dalga dalga kızgınlığınla beni ezdin.
8Yakınlarımı benden uzaklaştırdın,İğrenç kıldın beni gözlerinde.Kapalı kaldım, çıkamıyorum.
9Üzüntüden gözlerimin feri sönüyor,Her gün sana yakarıyorum, ya RAB,Ellerimi sana açıyorum.
10Harikalarını ölülere mi göstereceksin?Ölüler mi kalkıp seni övecek?
11Sevgin mezarda,Sadakatin yıkım diyarında duyurulur mu?
12Karanlıklarda harikaların,Unutulmuşluk diyarında doğruluğun bilinir mi?
13Ama ben, ya RAB, yardıma çağırıyorum seni,Sabah duam sana varıyor.
14Niçin beni reddediyorsun, ya RAB,Neden yüzünü benden gizliyorsun?
15Düşkünüm, gençliğimden beri ölümle burun burunayım,Dehşetlerinin altında tükendim.
16Şiddetli gazabın üzerimden geçti,Saçtığın dehşet beni yedi bitirdi.
17Bütün gün su gibi kuşattılar beni,Çevremi tümüyle sardılar.
18Eşi dostu benden uzaklaştırdın,Tek dostum karanlık kaldı.