Mezmurlar 137
Sürgün için Bir Ağıt
Mezmur 137, Babillere esir düşmüş İsraillilerin içinde bulundukları üzüntülü duyguları ifade eder. Mezmur yazarı, vatanlarını terk etmek zorunda kalmalarını ve tapınakta ibadet edememenin acısını dile getirir. Mezmur, Tanrı'dan acılarını intikamla karşılıksız bırakmasını içeren tutkulu bir yakarışla sona erer.
1Babil ırmakları kıyısında oturupSiyonu andıkça ağladık;
2Çevredeki kavaklaraLirlerimizi astık.
3Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler,Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor,"Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!" diyorlardı.
4Nasıl okuyabiliriz RABbin ezgisiniEl toprağında?
5Ey Yeruşalim, seni unutursam,Sağ elim kurusun.
6Seni anmaz,Yeruşalimi en büyük sevincimden üstün tutmazsam,Dilim damağıma yapışsın!
7Yeruşalimin düştüğü gün,"Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!"Diyen Edomluların tavrını anımsa, ya RAB.
8Ey sen, yıkılası Babil kızı,Bize yaptıklarınıSana ödetecek olana ne mutlu!
9Ne mutlu senin yavrularını tutupKayalarda parçalayacak insana!