Historia Karmelita

Karmelita to postać biblijna najlepiej znana ze swojej roli w Starym Testamencie. Był synem Jetro, kapłana z Madianu, i bratem Mojżesza. Był pasterzem i prorokiem, a przypisuje się mu założenie Zakonu Karmelitów, zakonu katolickiego. Karmelita urodził się na pustyni Madian, wychowany został przez swojego ojca Jetro. Był pasterzem i prorokiem, znany z mądrości i pobożności. Był bliskim przyjacielem Mojżesza, obecny był przy gorejącym krzaku, gdzie Bóg mówił do Mojżesza. Towarzyszył również Mojżeszowi na Górze Syjon, gdzie otrzymał Dziesięć Przykazań. Karmelita jest najlepiej znany z założenia Zakonu Karmelitów, zakonu katolickiego. Zakon został założony w XII wieku i poświęcony był życiu w modlitwie i kontemplacji. Opierał się na naukach proroka Eliasza, który żył na Górze Karmel w IX wieku p.n.e. Zakon był również inspirowany życiem Karmelity i poświęcony był życiu w ubóstwie i prostocie. Karmelita jest pamiętany z powodu mądrości i pobożności oraz za jego rolę w założeniu Zakonu Karmelitów. Jest ważną postacią w Starym Testamencie, a jego dziedzictwo trwa w nauczaniach Zakonu Karmelitów.
Znaczenie imienia
Karmelita
Pochodzenie imienia
Hebrajskie.
Role
karmelitanka
Pierwsze wzmianka
1 Samuel 27:3
Wystąpienia w Biblii
7 wzmianki
W hebrajskim
כרמלית