Wie was Efraïm?

Efraïm was een bijbelse figuur, de tweede zoon van Jozef en zijn vrouw Asnath. Hij werd geboren in Egypte en was de stamvader van de stam van Efraïm, een van de twaalf stammen van Israël. Hij staat vooral bekend als de voorouder van het noordelijke koninkrijk van Israël, dat naar hem vernoemd was. Efraïm was de jongere van Jozefs twee zonen, geboren na zijn oudere broer Manasse. Hij werd geboren in Egypte, waar zijn vader als slaaf was verkocht door zijn broers. Jozef werd later herenigd met zijn familie en steeg in rang in het Egyptische hof. Efraïm werd gezegend door zijn grootvader Jakob, die zijn handen kruiste zodat de zegen van Efraïm groter zou zijn dan die van Manasse. Deze zegen werd vervuld toen het noordelijke koninkrijk van Israël naar Efraïm werd vernoemd. Efraïm wordt ook herinnerd om zijn rol in de Uittocht. Hij maakte deel uit van de groep Israëlieten die Egypte verlieten en naar het Beloofde Land trokken. Hij maakte ook deel uit van de groep die het land Kanaän binnenging en daar vestigde. Efraïm wordt herinnerd om zijn rol in de geschiedenis van de Israëlieten. Hij was de voorouder van het noordelijke koninkrijk van Israël en zijn nakomelingen hadden invloed op de geschiedenis van de natie. Hij wordt ook herinnerd om zijn rol in de Uittocht en om zijn zegen van zijn grootvader Jakob.